Zajęcia logopedyczne to proces celowych, zamierzonych oddziaływań ukierunkowanych na zniwelowanie zakłóceń w komunikacji.
Działania te mają na celu: usuwanie zaburzeń mowy, przywracanie mowy w przypadku jej utraty, nauczanie mowy, która się nie wykształciła, wyrównywanie opóźnień rozwoju mowy, wypracowanie optymalnego dla dziecka poziomu sprawności językowej.

Metody pracy stosowane podczas zajęć logopedycznych dobierane są indywidualnie, zgodnie z potrzebami i możliwościami podopiecznego.

W naszej placówce wykorzystywane są następujące metody:

Wstępnej stymulacji logopedycznej

doskonalenie funkcjonowania mechanizmów mowy

• ćwiczenia oddechowe – zwiększają pojemność płuc, wydłużają fazę wydechową, uczą ekonomicznego gospodarowania powietrzem podczas mówienia,

• ćwiczenia fonacyjne – kształcą umiejętność kierowania własnym głosem,

• ćwiczenia usprawniające motorykę narządów mowy – umożliwiają poprawną wymowę głosek,

• ćwiczenia słuchowe – wyrabiają umiejętność rozumienia mowy, różnicowania jej dźwięków ,uzdalniają do odróżniania wymowy poprawnej od niewłaściwej)
   

Artykulacyjne

wypracowywanie poprawnej wymowy głosek poprzez

• wyjaśnianie położenia narządów mowy

• kontrolę wzrokową tegoż położenia przed lustrem

• przekształcenia artykulacyjne jednych głosek w drugie

• system fonogestów

• ćwiczenia kinestezji artykulacyjnej, czyli czucia ułożenia narządów mowy podczas wypowiadania głosek

Masaż logopedyczny
usprawnienie motoryki narządów artykulacyjnych, zmniejszenie nadwrażliwości okolic jamy ustnej i śluzówki dziecka, zapobieganie nadmiernemu ślinieniu się.
Masaż logopedyczny pomaga także przy nauce prawidłowego oddychania i  jedzenia ( ssanie, żucie, gryzienie i połykanie pokarmów).

Elementy Metody Krakowskiej

stymulowanie wszystkich funkcji poznawczych: - terapia funkcji wzrokowych

• terapia funkcji wzrokowych

• symultaniczno – sekwencyjna nauka czytania

• stymulacja zabawy

• stymulacja lewej półkuli mózgu (naśladowanie, kontynuowanie, uzupełnianie sekwencji, wskazywanie relacji)

• usprawnianie funkcji manualnych

• ćwiczenie myślenia sytuacyjnego i przyczynowo - skutkowego

AAC czyli komunikacja alternatywna i wspomagająca – grupa metod mających na celu umożliwienie komunikowania się uczniom, którzy nie posiadają umiejętności mowy bądź posiadają ją w stopniu uniemożliwiającym skuteczną komunikację.

Makaton – proste gesty i symbole graficzne

PCS – system symboli pogrupowanych w kategorie tematyczne

Gestom i symbolom zawsze towarzyszy poprawna gramatycznie mowa oraz intensywna praca nad jej wywołaniem u ucznia.

Logorytmika (ćwiczenia muzyczno – ruchowe i słowno – ruchowe, których składnikiem wiodącym jest rytm)  

Metody zabawowe

Jest to terapia obejmująca całokształt funkcjonowania dziecka w obszarze rozwoju społecznego i emocjonalnego. Wykorzystywane w tej terapii metody behawioralne połączone z metodą dyrektywną oraz modelowanie zachowań dziecka ma na celu kształtowanie umiejętności społecznych poprzez naukę:

a/ nawiązywania kontaktów z dorosłymi i rówieśnikami

b/ naprzemienności działania w kontakcie z druga osobą

c/ umiejętności powstrzymania się od działania

d/ umiejętności oczekiwania na aktywność własną podczas działania w grupie

Oddziaływania terapeutyczne ukierunkowane są na stopniowe wygaszanie zachowań trudnych, wzmacnianie zachowań pozytywnych oraz utrzymywanie efektów terapii.

Uczymy się i rozwijamy się przez zmysły. Wszystkie informacje zmysłowe docierające z ciała i z otoczenia są niezwykle ważne dla budowania wiedzy o sobie (swoim ciele, położeniu poszczególnych części ciała) a także wiedzy o otaczającym nas świecie. Dla prawidłowego rozwoju dziecka bardzo istotny jest ruch jak i bezpośrednie doświadczenia zmysłowe.

Terapia integracji sensorycznej określana jest mianem „naukowej zabawy”.

Podczas zajęć dziecko przez zabawę - przyjemną i interesującą dla niego (huśtanie się, balansowanie, toczenie w beczce, czy np. jeżdżenie na deskorolce) dokonuje integracji bodźców zmysłowych oraz doświadczeń płynących do ośrodkowego układu nerwowego, co pozwala na lepszą organizację działań.
Terapia SI nie jest uczeniem konkretnych umiejętności ale usprawnianiem pracy systemów sensorycznych i procesów układu nerwowego, które są bazą do rozwoju tych umiejętności. W toku pracy tą metodą terapeuta stymuluje zmysły dziecka oraz usprawnia takie zakresy, jak np.: motoryka mała, motoryka duża, koordynacja wzrokowo-ruchowa. Zadaniem terapeuty jest, przy zastosowaniu odpowiednich technik, eliminowanie, wyhamowywanie lub ograniczenie niepożądanych bodźców obecnych przy nadwrażliwościach sensorycznych lub dostarczanie silnych bodźców, co jest konieczne przy podwrażliwościach systemów sensorycznych.
Metoda integracji sensorycznej to jedna z ważniejszych metod wykorzystywanych w pracy z dziećmi:

• z problemami w rozwoju,

• z trudnościami w uczeniu się,

• z niepełnosprawnością intelektualną,

• z niepełnosprawnością ruchową,

• z autyzmem.

Może być także wykorzystana jako forma profilaktyki ewentualnych trudności w uczeniu się oraz stymulacja rozwoju dzieci prawidłowo rozwijających się.
Należy pamiętać, że z problemów w zakresie integracji sensorycznej dzieci nie wyrosną. Te problemy będą „rosły” razem z nimi. Dlatego tak ważna jest wczesna interwencja, która wspiera system nerwowy tak, aby mógł on prawidłowo odbierać, interpretować i organizować napływające informacje zmysłowe.

Terapia NeuroTaktylna współdziała z metodą integracji odruchów.

Jest rodzajem masażu, który pobudza oraz przygotowuje receptory skóry do prawidłowego odbioru bodźców sensorycznych pochodzących z otoczenia.

Zwiększa świadomość ciała i reguluje zaburzenia skóry w odbiorze wrażeń dotykowych.

Reguluje reakcje mózgu na informacje pochodzące ze skóry i mięśni.

Normalizujące działanie, potwierdzone w pracy z dziećmi i dorosłymi, pozwala na łączenie terapii taktylnej z różnymi innymi technikami rehabilitacji, z masażami oraz stosowanie jej oddzielnie jako metodę relaksującą i wspierającą rozwój dziecka, a także pomocną w terapii osób dorosłych.

Neurosensomotoryczna terapia taktylna jest skutecznie wykorzystywana zarówno u dzieci, jak i dorosłych podczas pracy z:

• porażeniami mózgowymi

• autyzmem

• zachowaniami agresywnymi

• lękami i fobiami

• opóźnieniami w rozwoju intelektualnym

• nadpobudliwością psychoruchową

• trudnościami w nauce

• zaburzeniami mowy

• zaburzeniami integracji sensorycznej

Senoplastyka® czyli plastyka sensoryczna opiera się na wykorzystaniu technik arteterapeutycznych. Jest odpowiednia dla dzieci i dorosłych od 0 do 100 lat.

Stymuluje wszystkie zmysły:

• węchu

• wzroku

• dotyku

• słuchu

• smaku

Senoplastyka® wpływa na optymalny rozwój całego organizmu. Na zajęciach używamy tylko i wyłącznie produktów spożywczych, z których dzieci samodzielnie przygotowują farby i masy plastyczne. Pracujemy na otwartej przestrzeni-podłodze, w ubraniu przeznaczonym do brudzenia (nie używamy odzieży ochronnej i fartuchów). Kolejna cechą zajęć senoplastycznych® jest „przemiana” uczestnicy mogą obserwować np. jak materiał sypki zmienia się w mokry i kleisty, miękki i stały.

Dzięki tej metodzie :

1. wspieramy rozwój zmysłów,

2. dbamy o usprawnianie ruchowe,

3. wpływamy na rozwój mowy,

4. rozwijamy kreatywność .

Masaż Shantala jest starożytną techniką masażu niemowląt oraz dzieci, wprowadzoną na europejski grunt przez francuskiego położnika Frederique Leboyer.

Regularne masowanie ma pozytywny wpływ na dziecko, jak również osobę wykonującą masaż. Masaż Shantala dla niemowląt i mniejszych dzieci przynosi korzyści nie tylko maluchom, które są masowane ale i masażystom, zwłaszcza jeśli łączą ich ze sobą ścisłe więzy.

Dzieci zyskują dzięki masażowi przede wszystkim wyciszenie, relaks oraz czuły i namacalny kontakt z rodzicem (najczęściej z mamą przeprowadzającą masaż). Ponadto właściwie wykonywane ruchy masujące poprawiają trawienie, pomagają też wyregulować sen, wzmacniają układ odpornościowy oraz poczucie bezpieczeństwa. Regularnie masowane dziecko szybciej nabywa świadomość własnego ciała, a krążenie i stan jego skóry poprawiają się. Masaż, działając na mięśnie, skórę i układ krążenia, jednocześnie oddziałuje na układ nerwowy. Likwidując napięcie mięśni, przywracając prawidłowy rytm serca oraz ciśnienie krwi, uspokaja i wycisza dziecko.

Dla mamy, czy innego opiekuna niemowlęcia to świetna terapia antystresowa (szczególnie istotna jeśli kobieta cierpi na depresję poporodową), ugruntowująca rolę rodzica w sobie oraz zacieśniająca więź z dzieckiem. Mamy systematycznie masujące swoje pociechy łatwiej nawiązują kontakt z dzieckiem oraz podwyższają pewność siebie.

EEG biofeedback polega na rejestrowaniu aktywności bioelektrycznej mózgu, a sygnał ten jest prezentowany w przystępnej postaci wizualizacji, wykresów, animacji czy gier. Dzięki temu, że możemy obserwować ją w rzeczywistym czasie (jest to informacja zwrotna), jesteśmy w stanie jednocześnie ją trenować. Na zasadzie sprzężenia zwrotnego możemy świadomie zmieniać wzorzec wytwarzanych w mózgu fal (próbując oddziaływać na ich zobrazowanie), a co za tym idzie – wpływać na funkcjonowanie tego narządu.

W jaki sposób to działa? Na aktywność mózgu wpływają wszystkie procesy umysłowe, myśli, przeżywane emocje czy podejmowane działania. Odzwierciedleniem jego funkcjonowania są wytwarzane przez neurony sygnały aktywności elektrycznej. Ich zapis w postaci wykresu fal mózgowych, możliwy do obejrzenia na monitorze komputera, to encefalogram (EEG).

Treningi EEG-biofeedback poprawiają pamięć i motorykę ciała, zwiększają koncentrację uwagi, polepszają samopoczucie i wiarę we własne możliwości. Trening skutecznie pomaga w wielu zaburzeniach psychosomatycznych i chorobach neurologicznych:

• stres,
• zaburzenia snu,
• zaburzenia lękowe,
• zaburzenia pamięci,
• problemy z koncentracją,
• zaburzenia autoimmunologiczne,
• depresja,
• padaczka,
• autyzm,
• OCD – zachowania obsesyjno-kompulsywne,
• nadmierne pobudzenie psychoruchowe,
• ADHD – zespół nadpobudliwości psychoruchowej,
• ADD – zespół zaburzeń koncentracji uwagi z małą nadpobudliwością ruchową lub bez niej,
• PTSD – zespół stresu pourazowego,
• zespół Aspergera,
• dysleksja,
• dyskalkulia,
• dysgrafia,
• dysortografia, zaburzenia rozwoju mowy i jej płynności,
• moczenie nocne,
• stany po uszkodzeniach mózgu.

Trening umiejętności społecznych ma na celu nauczyć jego uczestników m.in. tego, jak reagować na swoje emocje, jak komunikować się z innymi ludźmi czy jak współpracować w grupie jego głównym zadaniem jest poprawa funkcjonowania pacjentów wśród innych ludzi. Tego typu zajęcia odbywają się w kilkuosobowych zwykle grupach, gdzie uczestnicy treningu umiejętności społecznych – pod czujnym nadzorem terapeuty – mają przede wszystkim za zadanie obserwować zachowania innych, ale i zwracać również uwagę na to, jak sami zachowują się w stosunku do innych osób.

Aby móc wysuwać wnioski co do zachowań i kontaktów międzyludzkich, uczestnicy treningu muszą wchodzić w interakcje pomiędzy sobą. Podczas terapii inicjowane są m.in. różne scenki, gdzie jedni uczestnicy treningu odgrywają jakieś role, przydzielone im przez terapeutę, a później cała grupa analizuje zaprezentowane przez odgrywających zachowania. Jednym z celów treningu umiejętności społecznych jest zamiana niekorzystnych zachowań, przedstawianych przez pacjenta na takie, które są bardziej akceptowalne w społeczeństwie.

Trening umiejętności społecznych odbywa się jednak nie tylko poprzez zajęcia grupowe – istotne jest to, aby nabywane umiejętności pacjenci stopniowo wdrażali w życie toczące się poza gabinetem terapeutycznym. Różne zachowania pacjentów modyfikowane są stopniowo, jedne po drugich, nigdy wszystkie naraz. Istotne bowiem jest to, aby trening rzeczywiście doprowadzał do poprawy funkcjonowania pacjentów w relacjach międzyludzkich – stopniowe wprowadzanie zmian zwiększa szanse na to, że pacjent rzeczywiście zmieni swoje zachowania.

Nazwa „Sala Doświadczania Świata” jest polskim odpowiednikiem nazwy „Snoezelen – terapii znanej i stosowanej na całym świecie, polegającej na silnym stymulowaniu poznawania świata na poziomie sensorycznym.

Sala Doświadczania Świata jest to specjalnie wyodrębnione pomieszczenie wyposażone

w różnego rodzaju urządzenia stymulujące rozwój zmysłów. Głównym jej celem jest stwarzanie możliwości odbierania nowych bodźców, wzbogacanie doświadczeń oraz miłe spędzanie czasu w atmosferze relaksu i pełnej. Pobyt w Sali pozwala na chłonięcie, badanie i kontrolowane szerokiego zakresu bodźców zmysłowych w przystępnym otoczeniu. Zwiększa poczucie zaufania i odprężenia, dając możliwość cieszenia się doznaniami zmysłowymi.

W bezpiecznym, wygodnym otoczeniu podstawowe zmysły są pobudzane muzyką, efektami świetlnymi i łagodnymi wibracjami. Pozytywne działania przenoszą się w inne sytuacje i w konsekwencji stymulacja i interakcja prowadzą do poprawy komunikacji.

Cele realizowane w Sali Doświadczania Świata podczas stymulacji zmysłów:

Wzrok:

• zyskanie poczucia i świadomości światła,

• ćwiczenie koncentracji na bodźcach wzrokowych,

• rozwijanie spostrzegawczości wzrokowej i kierunkowości spostrzegania,

• poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowa,

• usprawnianie analizy i syntezy wzrokowej,

• poszerzanie doświadczeń wzrokowych oraz pamięci wzrokowej.

Słuch:

• ćwiczenie umiejętności koncentracji na bodźcach słuchowych,

• poszerzanie zasobu doświadczeń słuchowych,

• zmniejszanie lęku przed nowymi dźwiękami,

• rozwijanie pamięci słuchowej,

• stymulowanie koordynacji słuchowo-ruchowej, słuchowo-wzrokowej,

• ćwiczenie umiejętności różnicowania dźwięków otoczenia i mowy.

Stymulacja przedsionkowa:

• rozwijanie poczucia i świadomości ciała,

• ćwiczenie odpowiedniego napięcia mięśniowego,

• poprawa orientacji w schemacie ciała oraz orientacji w przestrzeni,

• poprawianie koncentracji uwagi,

• rozwijanie aktywności.

Dotyk:

• poszerzenie doświadczeń i rozwijanie zdolności postrzegania,

• poprawa orientacji w schemacie własnego ciała,

• ćwiczenie zdolności manipulacyjnych,

• rozwijanie wrażliwości dotykowej,

• rozwój aktywności ruchowej.

Węch:

• poszerzanie doświadczeń węchowych,

• ćwiczenie zdolności kojarzenia zapachu z sytuacją, lokalizacji zapachu,

• budowanie wyobrażeń i wiedzy na temat otaczającego świata.

Smak:

• rozwijanie percepcji smakowej,

• nabywanie umiejętności rozróżniania smaków,

• poszerzanie preferencji smakowych.

Metoda Dobrego Startu jest przeznaczona dla dzieci w wieku przedszkolnym i młodszym szkolnym oraz dla dzieci starszych, których rozwój psychoruchowy przebiega wolniej lub nieharmonijnie.

Założeniem Metody Dobrego Startu jest jednoczesne rozwijanie funkcji wzrokowych, słuchowych, językowych, dotykowo-kinestetycznych (czucie dotyku i ruchu) i motorycznych oraz ich współdziałania. Funkcje te leżą u podstaw złożonych czynności czytania i pisania. Celem metody jest kształtowanie lateralizacji, oraz orientacji w schemacie ciała i w przestrzeni.

Ćwiczenia MDS są wskazane dla dzieci przygotowujących się do nauki czytania i pisania, natomiast niezbędne w przypadku dzieci ryzyka dysleksji oraz osób o opóźnionym rozwoju psychoruchowym, niepełnosprawnych intelektualnie i fizycznie. W przypadku dzieci o opóźnionym rozwoju MDS służy rozwianiu aktywności umysłowej, usprawnianiu psychomotoryki, a tym samym lepszemu funkcjonowaniu w środowisku rówieśniczym i szkolnym. Ułatwia też opanowanie skomplikowanych umiejętności szkolnych. Przystosowana jest do potrzeb dzieci w wieku od lat 3 - rozwijających się prawidłowo i tych z niepełnosprawnością różnego typu.

Celem terapii jest zmiana zachowania osoby z autyzmem – zwiększenie liczby zachowań pozytywnych (akceptowanych społecznie/prawidłowych) i zmniejszenie liczby zachowań negatywnych (nieakceptowanych społecznie/nieprawidłowych) przy zastosowaniu wiedzy nt. schematów uczenia się czyli stosowaniu systemów nagród i kar. Metoda charakteryzuje się szczegółowymi instrukcjami postępowania. Terapia behawioralna stawia sobie trzy podstawowe cele:

1. Rozwijanie zachowań pożądanych;

2. Redukowanie zachowań niepożądanych;

3. Generalizacja i utrzymanie efektów terapii.

Głównym założeniem Metody Ruchu Rozwijającego jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju ruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. Doświadczenia ruchowe rozwijają dwa aspekty świadomości: świadomości siebie i innych. Wpływa to korzystnie na samoakceptację, pozwala zyskać większą pewność siebie w sferze fizycznej i emocjonalnej. Świadomość innych to kolejny etap uczenia się budowania zaufania i pozytywnych relacji z ludźmi. Celem nadrzędnym zajęć Metody Ruchu Rozwijającego jest zatem zaspokajanie tych potrzeb.

Programy rozwijające świadomość własnego ciała. Pomagają koncentrować uwagę dziecka i kierować na właściwą aktywność.

Metody usprawniające czynności grafopercepcyjne: koordynację wzrokowo - ruchową, spostrzeganie figury i tła, stałość spostrzegania, percepcję położenia przedmiotów w przestrzeni oraz relacje przestrzenne.

Psychomotoryka jest holistyczną koncepcją wspomagania rozwoju dziecka w jego wszystkich obszarach rozwoju osobowościowego: duchowym, umysłowym, percepcyjnym i motorycznym. Centralnym punktem zainteresowania psychomotoryki jest człowiek i jego indywidualny rozwój osobowościowy oraz możliwości wspierania tego rozwoju w kontekście społecznym.

Kinezjologia edukacyjna określana jest często mianem „gimnastyki mózgu”. To metoda, która polega na wykorzystaniu ruchów ciała do wspomagania procesów uczenia się. Odpowiednie ruchy ciała służą przede wszystkim stymulowaniu obu półkul mózgowych i tworzeniu nowych połączeń nerwowych oraz aktywizowaniu myślenia. Ćwiczenia wspierają m.in.: rozwój motoryki dużej i małej, pamięci, koncentracji, orientację przestrzenną oraz koordynują pracę narządu wzroku.

Podstawową formą metody jest zabawa i indywidualne zdobywanie doświadczeń przez dziecko. Pozwala na zorganizowanie przejścia od zabaw dziecięcych do elementów pracy. Opiera się na tym, co interesuje dziecko, pobudza jego ciekawość, sprawia mu satysfakcję, a tym samym prowadzi do sukcesu. Praca metodą Montessori pomaga w pełni wykorzystać potencjał rozwojowy dzieci zarówno harmonijnie rozwijających się, jak i potrzebujących dodatkowego wsparcia rozwoju.

Gry i zabawy mają służyć wszechstronnemu rozwojowi osobowości dziecka poprzez oddziaływanie na różne sfery jego aktywności poznawczej. Materiał dydaktyczno- terapeutyczny ma na celu rozwijanie zdolności psychoruchowych, w tym:

• percepcji wzrokowej (spostrzeganie, pamięć, koordynacja wielozmysłowa),

• percepcji słuchowej (słuch fonematyczny, analiza i synteza słuchowa, pamięć słuchowa i słowna),

• mowy i myślenia,

• sprawności ruchowej i grafomotorycznej,

• orientacji przestrzennej i kierunkowej.

Zajęcia ogólnorozwojowe mają więc na celu wspomaganie wszechstronnego rozwoju dziecka poprzez usprawnianie i korygowanie zaburzonych funkcji, utrwalanie nabytych umiejętności i nawyków, tak aby osiągnęło, zgodnie ze swoimi psychofizycznymi możliwościami,  rozwój społeczny i intelektualny umożliwiający mu w przyszłości samodzielnie lub prawie samodzielne funkcjonowanie działanie i rozwiązywanie problemów.

Metoda ta opiera się na rozumieniu terminu „zabawa”, pojmowanego jako czynność dającą przyjemność, wyzwalającą kreatywność, zaspokajającą różne potrzeby, pozwalającą na poznanie nowych wartości, zdobycie wiedzy. Pedagogika zabawy wykorzystuje szeroki wachlarz metod i zabaw (rozluźniających, ruchowych, twórczych- taniec, śpiew, plastyka ciała, drama) pobudzających do aktywności, przeżyć, nawiązania kontaktu, współpracy, samoświadomości.

Monachijska Funkcjonalna Diagnostyka Rozwojowa jest uznawaną na całym świecie, ugruntowana metoda wczesnej diagnostyki stosowana do wieloaspektowej oceny rozwoju psychoruchowego dzieci w wieku od pierwszego miesiąca do szóstego roku życia. Dla podkreślenia całościowego ujęcia rozwoju psychoruchowego dziecka, nazywana jest przez jej twórców systemem wczesnej diagnostyki

Głównym celem Monachijskiej Funkcjonalnej Diagnostyki Rozwojowej jest kompleksowa ocena rozwoju psychoruchowego dziecka, dzięki której możliwe jest wczesne wykrywanie ewentualnych zaburzeń między innymi w zakresie percepcji, rozwoju mowy, kontaktów społecznych a także funkcji ruchowych. Diagnostyka monachijska jest podstawą do podjęcia odpowiednich działań terapeutycznych.

Monachijska Funkcjonalna Diagnostyka Rozwojowa uznawana jest za jedną z najlepszych metod w profilaktyce i wczesnym wychwytywaniu deficytów rozwojowych u małych dzieci.

Potwierdzeniem wysokiej jakości „Diagnozy Monachijskiej” i docenienia jej przez międzynarodowe lecznictwo pediatryczne jest uznanie Monachijskiej Funkcjonalnej Diagnostyki Rozwojowej przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), jako modelowy system profilaktyki trzeciorzędowej, czyli działań mających na celu m.in. zapobieganie niepełnosprawnościom i przyszłym chorobom.